HET EINDE IS NABIJDe laatste week is ingezet. Heel deze week voelt zeer vreemd aan. Alles is zo dubbel. Ik wil aan de ene kant dolgraag terugkeren naar huis om alles en iedereen terug te zien, maar aan de andere kant ga ik alles met wat pijn in het hart moeten achterlaten. Elke week sta je er wel eens bij stil dat het geen eeuwig durend avontuur gaat zijn, maar nu dat het einde begint te naderen voelt het intenser dan ik had verwacht. De directeur heeft de assembly speciaal verplaatst naar vrijdag zodat we afscheid kunnen nemen van de school. Ik had wel verwacht dat ik het soms moeilijk ging hebben, maar toen ik aan de speech begon, ben ik het helemaal verloren. Ik ben beginnen wenen en had het op sommige moment moeilijk om de woorden te lezen. Als er mensen zijn die het willen zien, het staat op beeld. Je moet maar iets laten weten als je het wil zien. Ik ga hieronder mijn speech ook bijvoegen zodat je hem eens kan lezen. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog exact 7 dagen voor ik de vlieger terug op stap en ik heb zo het gevoel dat de laatste week een week zal zijn die ik nooit meer zal vergeten.
I think it’s fair to say and by any conventional measure, that three months ago I was scared. Scared of what was new. Scared of what was to come and scared of what could go wrong in a country on the other side of the world.
Some of my fears did come true. I have felt alone and I didn’t know what to do sometimes. At a certain level I had failed. But that failing has been my greatest achievement. I’m talking about failure as if it’s a wonderful thing when in fact it make you feel miserable. I talk about it simply because failure also means recognizing where you went wrong and having to look for a way to stand up and walk a new path you never knew was there. Right when I failed I remembered that I was not alone, that I had my friends. I could talk to anyone if I had a problem and I had my mother I could call at any moment of the day for some advice. There was always someone I could count on. In failure I found new ideas. In failure I found determination to go on. In failure I found my friends who supported me in any way possible. I also found that what I had learned during these last three months is truly above the price of any diamond or ruby. South-Africa will forever have a special place in my heart and nobody can take that away from me. My journey to South Africa has been the greatest adventure of my life and for this journey I want to thank a few people specifically. For starters I want to thank all of the teachers for taking me in as if I was one of their colleagues. Secondly I want to thank Disebo and Potso for giving me a smile every day and helping me when I needed help. Thirdly, I want to thank the principal for giving me a chance to grow as an individual in this school and for giving me an opportunity to become a better teacher. Lastly I want to thank Mme Nkwadipo for going on this journey with me. A journey I am most grateful to have had with her. 26/04/2019
|
CAPE TOWNMan man man… Ik klaag nooit meer over DeLijn. Donderdag begon al goed toen ik een berichtje kreeg dat mijn bus drie uur te laat ging zijn. Uiteindelijk was mijn bus 6u te laat en ben ik pas om 12u in de nacht kunnen opstappen op de bus naar Cape Town. De bus terug was wel op tijd en naast de lange ritten op en af was Cape Town echt we de moeite waard.
Ik was nog geen uur in Cape Town en ik had een Duits meisje ontmoet waar ik uiteindelijk al mijn bezichtigingen samen mee heb bezocht. Tatjana was echt op het juiste moment op de juiste plaats. Ik ben met haal naar Old Bicuit Mill gegaan, Waterfront, Bokaap en nog zoveel meer. De highlight was wel het uitgaan. Het was eens iets anders om in een andere omgeving uit te gaan en met mensen die je niet kent. Het was wel uitkijken geblazen want Cape Town is niet de veiligste stad om in uit te gaan. GA NOOIT ALLEEN UIT IN ZUID-AFRIKA!!! Ik had gelukkig Tatjana en ik heb nu ook al een contact dat ik kan bezoeken als ik eens naar Duitsland wil gaan. Na deze trip keerde ik terug naar Bloemfontein om mijn laatste stageweek in te zetten. Ik Cape Town heb ik trouwens constant Uber gebruikt. Blijkbaar kan je de app gebruiken in elke grootstad van Zuid-Afrika en vraag me niet waarom, maar in Bloemfontein kennen ze Uber niet. Ik snap nu ook wel waarom er bij ons zoveel protest is rond Uber, maar de service die de app biedt is echt ideaal voor studenten zoals ik. 22/04/2019
|
PARKRUNS FOR THE WINDit weekend heb ik weer eens sportief gedaan. Ik ben in de ochtend gaan lopen samen met Chloë in Langhoven Park. De parkruns gaan steeds beter. 5 km lopen is echt een eitje nu. Achteraf zijn we zoals de andere keren weer om pannenkoeken gegaan op de boerenmarkt. Als je ooit eens naar Bloemfontein komt moet je de pannenkoeken daar zeker eens proberen! Maandag heb ik samen met Chloë naar Game of Thrones gekeken. Het laatste seizoen was begonnen en ik was blij dat ik een mede fan had gevonden in Bloemfontein. De volgende dag heb ik wel een beetje ’t zot in mijne kop gekregen. Ik heb toen last minute een trip geboekt naar Cape Town. Eventjes voor een paar dagen aan de andere kant van het land en ik ben benieuwd wat ik daar allemaal ga uitsteken. Donderdagavond vertrekt mijn bus.
18/04/2019
|
EEN KAT SLAAPT GRAAG OP JE HOOFDDit weekend heb ik voor Nicole moeten catsitten op Penny. Sinds dit weekend ben ik er ook achter gekomen waarom ik een hond heb thuis en geen kat. Ik werd gebeten in mijn voet, Mijn zicht voor de tv werd geblokkeerd en tijdens de nacht had Penny er niks beters op gevonden dan op mijn hoofd te gaan zitten. Leuk idee, doe ik nooit meer.
Op dinsdag zijn Chloë en Nicole blijven eten. Het was een van de beter avonden die ik in Bloemfontein al heb gehad. Gewoon lekker gezellig thuis zitten, eentje drinken en de hele avond babbelen terwijl we samen eten. Tijdens het eten hebben we ook te horen gekregen dat Nicole in een “situationship” zit. Het eigenlijk een relatie, maar het is te gecompliceerd en er zijn te veel factoren die er haar toe aanzetten om te ontkennen dat het een echte relatie is dus ze noemt het een situationship. Ik vond het persoonlijk wel een goed alternatief woordgebruik. Op donderdag hebben we samen met Nicole’s situationship een escaperoom gedaan hier in Bloem. Was me dat een avontuur zeg. Ik had al een paar escaperooms achter de rug, maar deze sloeg echt alles. De kers op de taart was wel dat we nog 47 seconden over hadden toen we de deur hadden opengedaan. 12/04/2019
|
BEZOEK VAN HET THUISFRONTDeze week zijn Arne Willems (VVOB) en Isolde Van Den Driessche (VIVES) op bezoek gekomen om met ons eens een babbel te slaan en om de school eens te bezoeken. Ik moet zeggen dat het wel eens leuk was om wat feedback te krijgen vanuit een Belgische context. Zeker niet om de feedback van mijn mentor af te breken, maar voor mijn mentor was alles altijd in orde. Van Isolde heb ik wat opbouwende kritiek gekregen waar ik met veel plezier aan heb gewerkt.
Deze week zijn kinderen ook voor het eerst alleen aan de slag kunnen gaan. Dit is echt een mijlpaal in mijn stage. Dit lijkt niet veel, maar als je er over nadenkt is dat een enorme overwinning. Jonge kinderen die alleen kunnen werken is op zich al een hele prestatie. In de context van mijn klas hier wil het echter zeggen dat ze aandachtig kunnen luisteren naar een instructie in een andere taal én dat ze de instructie ook begrijpen! Sinds dat lesmoment heb ik het gevoel dat ik eindelijk de vruchten kan plukken van de bomen die ik in februari heb geplant. Ondertussen is mijn tweede project ook aangevangen. Ik heb ervoor gekozen om verder te werken met Engels in een facet van mijn tweede project. De andere facetten draaien voor het grootste deel rond “Wat kunnen mijn mentor en ik doen om de problemen die wij ervaren in de klas van de kaart te vegen?”. Een hele uitdaging, maar ik denk dat dit wel haalbaar is. Op donderdag zijn we met Nicole en Chloë naar een karaoké bar geweest. Ik had niet genoeg durf om te zingen en de muziek was grotendeels van de vorige generatie. Het neemt wel niet weg dat ik heel erg heb genoten van de mensen die allerlei oude liedjes door een microfoon hebben gekweeld. 06/04/2019
|
EEN ONTMOETING MET EEN BOM VAN ENERGIEIn Johannesburg werden we ontvangen door de eigenaar van Zietsies Guesthouse. Een enorm enthousiaste vrouw die ik met niks anders kan vergelijken dan een werkelijke bom van energie. Binnen zag het er prachtig uit. Het was als een kakafonie van meubels, boekenrekken, stoelen, schilderijen en fotokaders, maar toch paste alles zo mooi samen dat de kakafonie meer een harmonie van kleuren en vormen was. Ook de kamers waren in elk opzicht uniek. Ze waren heel mooi ingericht. Er waren honden die goeiendag kwamen zeggen als je binnenkwam en het voelde een beetje als thuiskomen. Het gasthuis bevond zich op een heuvel dat een prachtig uitzicht van Johannesburg bood. Als ik ooit nog naar Johannesburg ga, dan ga ik hier opnieuw logeren.
Toen we aankwamen, was het echter al heel laat om Johannesburg zelf nog te gaan verkennen. De gastvrouw heeft ons toch nog kunnen overtuigen om een bepaalde straat met allerlei restaurantjes te gaan bezoeken en daar iets te eten. Om er te geraken zei ze dat we best UBER zouden gebruiken. Ik had al veel gehoord over de app, maar had hem nog nooit gebruikt. Ik moet zeggen, echt een geweldige manier van alternatief transport. Binnen de 5 minuten heb je een taxi, je kan live volgen waar de taxi zich bevindt en je hoeft geen geld bij te hebben. Je steekt je creditkaart gegevens in de app en de app betaalt voor jou. Het was ook telkens een heel schappelijke prijs. Als andere mensen zich ooit in een grootstad bevinden, zou ik het gebruik van deze app zeker aanraden. Na een korte nacht in Johannesburg zijn we terug vertrokken voor onze rit naar Bloemfontein. Eenmaal in Bloemfontein zijn we nog eens gaan eten met de papa van Jasmine op Naval Hill om dan de volgende dag terug afscheid van hem te nemen. Ik heb ook nog een paar kaartjes geschreven die ik met hem heb meegegeven voor de mensen van thuis. Een kaartje is altijd wel leuk om eens te krijgen dacht ik zo. 29/03/2019
|
VERFRISSING ONDER EEN WATERVALHet verblijf waar we zaten voor het Krugerpark was gelegen in het Maseke Game Reserve. Een privé domein waar wij niet uit konden, maar de dieren wel vrij konden migreren. In het verblijf was een ochtendsafari en een avondsafari inbegrepen. In totaal hebben we vier safari’s gedaan. Elke safari was echt top. Als we weinig dieren zagen, dan werden we wel telkens getrakteerd op prachtige uitzichten en mooie zonsopgangen of zonsondergangen. We hebben een aantal leuke dingen gezien, maar het hoogtepunt voor mij was toch wel een python aan de kant van de weg die nog zijn prooi aan het doden was. Waarschijnlijk had de slang de impala net gevangen want het dier zag er nog heel levend uit.
Na een kort verblijf In Chacma Bushcamp zij we terug vertrokken om nog een ander deel van de panoramaroute te doen. Op de terugweg hebben vooral watervallen bezocht en mooie uitzichten gezien waar water langs stroomde. Ik ben in verschillende poules gaan staan en ben er in geslaagd om onder één van de watervallen te gaan staan. Het was een geweldige ervaring om onder zo’n fris en zuiver water te kunnen staan. Na de laatste waterval zijn we doorgereden naar Johannesburg om het einde van onze reis in te zetten. 26/03/2019
|
EEN VRIJE VAL VAN 70 METEREindelijk, na een uur bij Bidvest hebben we de huurauto meegekregen. Normaal duurt dat niet zo lang, maar goed. We zijn weg naar Mpumalanga. De route in het begin was wat vreemd. Het was de ene kleine gravel road na de andere. Het leek niet zo evident om de N1 naar Johannesburg te vinden. Uiteindelijk hebben we hem toch gevonden en waren we vertrokken voor een rit van zes uur. Panoramaroute here we come!
In Johannesburg hebben we één nacht geslapen om zo vroeg aan de dag te beginnen en al een aantal dingen van de panoramaroute te bezoeken. We zijn begonnen met de Sabie falls. Die waren eerlijk gezegd wel een teleurstelling. De waterval was verstopt achter een lelijke brug en er was zo veel stilstaand water dat het ook best wel stonk. Gelukkig was dat geen voorbode voor de rest van de stops die we gingen bezoeken. De volgende dag hebben we een boottocht gedaan op Blyde river dam en dat was al een heel stuk beter. We hebben nog een aantal stops gedaan en alle stops waren echt adembenemend. Het hoogtepunt voor mij in dit deel van de panoramaroute was The Big Swing en de lift naar beneden in een ravijn dicht bij Graskop. Bij The Big Swing werd je vast gemaakt aan een koord om dan een vrije van 70 meter te maken en aan 80 km/u over een ravijn heen te slingeren. Vlak bij The Big Swing kon je met een lift afdalen in het ravijn afdalen waar ik over heen heb geslingerd. Wij hebben de lift niet gebruikt, maar zijn met de trap gegaan. Het was een heel gekke ervaring om van 32 graden af te dalen naar een aangename 27 graden. Het was er heel vochtig en het was alsof we in een mini regenwoud terecht kwamen met prachtige bomen, bloemen en vlinders. Na The Big Swing in Graskop zat dit deel van de panoramaroute er op en zijn we doorgereden naar het Krugerpark. In het terugkeren gaan we nog een ander stuk van de panoramaroute doen. Dit was nog lang niet alles. 22/03/2019
|
MPUMALANGA, HERE WE COMEDeze zaterdag hebben we rustig ingezet door eens uit te slapen en op het gemak nog wat schoolwerk af te werken. Vanaf zondag zijn we iets actiever geworden omdat dan Wim, de papa van Jasmine, naar Bloemfontein is gekomen. We zijn die zaterdag sushi gaan eten om zijn eerste avond in Zuid-Afrika in te zetten. We hebben hem op zondag een aantal leuke plaatsen in Bloemfontein laten zien. We zijn gaan wandelen op Naval hill, hebben het standbeeld van Mandela bezocht en hebben een giraf gezien die lang de kant van de straat die stond te grazen aan een van de bomen. Dinsdag gaan we de huurauto dan gaan ophalen om te vertrekken naar Johannesburg en zo door te rijden naar Mpumalanga.
19/03/2019
|
DUBBEL GOED NIEUWSGoed nieuws! Dubbel goed nieuws zelfs. Woensdag krijgen we de fox terug van de garage. We waren met de fox een deel van onze vrijheid kwijt, maar het vervelendste was om boodschappen te doen en om afhankelijk te zijn van anderen om je naar school te verplaatsen. Heel veel van de leerkrachten zijn afhankelijk van andere mensen om op school te geraken en nu kan ik wel oprecht zeggen dat ik het snap als sommige leerkrachten niet op school geraken. Ze hebben gewoonweg geen vervoer. Het tweede is dat we terug wifi hebben thuis. Eindelijk moeten we niet meer gehaast op school een aantal dingen regelen, maar kunnen we nu ook van thuis uit een aantal dingen opzoeken en werken voor het thuisfront.
Op school heeft de directeur mij gevraagd om te helpen een bepaald document op te zoeken op zijn pc. Het is ondertussen al de vierde keer dat ik samen met de directeur een halfuur ben opzoek gegaan in een gigantische digitale wanorde om iets terug te vinden. Ik heb hem toen ook eerlijk gezegd dat hij daar iets aan moet doen omdat hij zo heel wat tijd verliest op zijn bureau. Alle documenten staan in één lijst in één map zonder sub-mappen of een duidelijke naam die zegt wat er in het document staat. Ik heb hem niet helpen zoeken naar het document, maar ik heb hem wel uitgelegd hoe je documenten op een pc moet ordenen en hoe je de documenten best een naam geeft. Ik heb hem eens voor getoond hoe je alles kan ordenen, want hij zei mij toen ook dat hij er geen idee van had dat je op die manier bestanden kon ordenen en dat hij het anders veel eerder had gedaan. Het lijkt voor de directeur nu wel te lukken om de juiste bestanden terug te vinden op zijn pc en efficiënt te werken. Verder hebben we deze week nog een meeting gehad op het kantoor van de VVOB. We hebben er Daniëlle teruggezien, een meisje dat we hebben ontmoet in België tijdens een vormingsweekend van de VVOB. Ze hebben ons ook uitgenodigd voor een gala later die week. Het gala was blijkbaar om het einde van een samenwerkingsprogramma te vieren waarbij heel wat mensen in het kader van onderwijs, action research hebben gedaan. Op het gala heb ik Galima leren kennen. Een moslima die zich had ingezet voor taalproblemen in foundation fase. Dit was voor mij enorm interessant omdat dit exact is waar ik naar opzoek was. Ik ben al meer dan een maand met de kinderen aan de slag gegaan om hun Engels te verbeteren en de action research van Galima staan bomvol van methodieken en didactisch materiaal dat ik zou kunnen gebruiken om het niveau van de kinderen omhoog te krijgen. Het didactisch materiaal zelf heb ik niet meegekregen, maar ik heb wel een USB-stick vol materiaal van haar gekregen. Het voelde echt alsof het lot er voor zorgde dat wij elkaar hebben ontmoet op die avond. Woensdag ben ik dan eindelijk, na 3 keer de afspraak te verzetten, naar Tattoo Republic geweest om iets te laten tatoeëren. Ik wilde een leuke herinnering aan Zuid-Afrika laten vereeuwigen en dat heb ik gedaan door “DUMELANG” op mijn been te zetten. Het is het eerste woord dat ik in Sotho heb geleerd en het is ook een deel van de Afrikaanse mentaliteit dat je hallo kan zeggen tegen eender wie. Plus, niemand thuis weet het wil zeggen, dus het is nu ook een mooie gesprek-starter. Vrijdag is het de laatste dag voor de vakantie begint. Op vrijdag waren er geen lessen omdat de school toen al gesloten was. Deze dag wordt door de leerkrachten gebruikt om iedereen te bedanken en om de verjaardagen van de leerkrachten uit het afgelopen trimester te vieren. Dit soort verjaardagsviering is werkelijk geweldig. Iedereen zingt op een leuk deuntje dat iemand jarig is, een paar leerkrachten staan op de tafels te dansen en dan deelt één leerkracht geld uit aan de jarige jopjes. Niemand kan zich inhouden om te dansen en te feesten in deze sfeer. 16/03/2019
|
MET HEAVY METAL MUZIEK NAAR SCHOOLDe muggenbeten worden de laatste dagen best wel vervelend. Er is voor onze deur een klein fonteintje waar water in staat, maar het stroomt niet meer. Het is volgens mij de ideale plek voor muggenlarven. Soms denk ik dat we vlak naast een muggenkwekerij slapen. Elke dag staan we op met zeker 4 beten extra en product tegen de muggen dat we hebben meegebracht is ook op ondertussen. Daar komt dan nog bij dat er geen enkele farmacie in de buurt is die nog mosquito repellent heeft. In elke winkel waar we zijn binnengegaan zeiden ze dat het al een paar weken is uitverkocht.
De fox is ook nog steeds weg, maar ondertussen mogen we meerijden met één van de leerkrachten op school. Best een coole leerkracht. Hij is een heavy metal fan, heeft tattoos en speelt elke ochtend muziek die ik nog nooit gehoord heb. We hebben ook al heel wat interessante conversaties gevoerd. Vandaag ging het over braaien. Blijkbaar heb je verschillende varianten van braaistijlen. Aan de kust kan je bijvoorbeeld heel vaak “snoek” vinden en in het binnenland dan weer eerder de klassieke braai met gewoon vlees, met hier en daar een “poikie”. Braaien is iets waar de Zuid-Afrikanen allemaal dezelfde mening over hebben. Voor sommige mensen is braaien een soort rite of passage. Als je naar je schoonfamilie op bezoek gaat, kan het wel eens gebeuren dat de vader des huizes zegt: “En nu mag jij het vuur aan steken en het vlees voor iedereen braaien.” Ik zou het eerlijk gezegd niet kunnen. Hij vertelde dan ook nog over een Britse vriend die dit heeft meegemaakt en helemaal niet kon braaien. Blijkbaar is dat hier een soort insider waarbij heel wat mensen vinden dat Britten geen vlees kunnen braaien. Op woensdag zijn we naar de kerk geweest voor ons askruisje. Het was een volle kerk waar alle kinderen van grade R en foundation fase samen zaten. Laat ons zeggen 14 klassen van ongeveer 45 leerlingen per klas. Ik denk dat je zelf de som wel kan maken. Er was één leerkracht die de maat aangaf en alle leerlingen waren zonder al te veel instructies in harmonie aan het samenzingen. Echt een zeer imposant tafereel. Lea had voor vrijdag een reservatie gemaakt in het restaurant op Naval hill. We zijn er toegekomen vlak voor zonsondergang en hebben heerlijk lekkere tapas gegeten terwijl de zon aan het ondergaan was. Nog geen 5 minuten later kleurde de hemel in het rood, paars, oranje, turkoois en nog heel wat andere kleuren en nog even later maakten de kleuren plaats voor een prachtige sterrenhemel en verlichte straten als lijnen van kerstlichtjes. In het weekend hebben we een poging gedaan om naar croquet te gaan kijken, maar dat was eerder een teleurstelling. Nicole, een local waar we regelmatig mee afspreken, is een grote fan van croquet, maar jammer genoeg kon de match niet doorgaan door het slechte weer. Na drie uur wachten en hopen dat de match toch nog zou aanvangen, zijn we terug naar de auto gegaan. Bij ons ingangsticket zat wel een gratis gin, dus dan hebben we toch nog iets leuks gehad die dag. 11/03/2019
|
NAAR DE KERK EN LEESPROJECT IN DE KLASDit weekend ben ik met Sanette naar de kerk geweest. Het was een kerk die aangesloten is bij de Neder-Duitse reformatie. Met andere woorden zeer conservatief. Er was een zeer breed publiek aanwezig in de kerk en opvallend veel jonge mensen. Er werd heel veel gezongen, meer dan ik in België gewoon ben en er heerst ook veel meer respect, als ik het zo kan zeggen, voor de kerk dan dat ik België al heb meegemaakt.
Op maandag heb ik een meeting met de leerkrachten van Grade 1 en Grade R georganiseerd om mijn eerste project te bespreken. Uiteindelijk zijn veel meer leerkrachten komen opdagen. Ook van Grade 2 en 3 zijn er leerkrachten komen luisteren. Ik wilde bereiken dat de leerkrachten meer Engels zouden spreken in de klas en dat ze meer aan de kinderen zouden voorlezen. Ik denk dat ik mijn doel heb bereikt want als ik de volgende dag in de klas kwam kon ik enkel Sesotho horen in de lessen Sesotho en waren ze volop verhalen en gedichtjes aan het voorlezen aan de kinderen. De rest van de week was eerder rustig. Het voelde als een gewone schoolweek zonder al te veel verassingen. 07/03/2019
|
DE FOX HEEFT HET DAN TOCH BEGEVENMaandag was onze eerste dag zonder Trui. Het was vreemd dat tegen half zeven onze voordeur niet openging en dat Trui niet haar dagelijkse rusks kwam eten als ontbijt. In de namiddag was het nog steeds even raar. In de avond zijn we naar de eerste rugbymatch van het sportseizoen op de universiteit gegaan. Ik heb nog nooit een match van rugby gezien, maar het was best wel interest om te zien hoe zo’n spel wordt gespeeld. Ik snapte er niet veel van, maar de sfeer zat zeker goed. Een goed, fris pintje, wat snacks en een toffe bende om tussendoor wat mee te praten.
De rest van de week was eerder rustig, waarschijnlijk omdat Trui degene was die altijd vroeg wat we gingen doen, tot vrijdag aanbrak. Op vrijdag gingen Jasmine en Lea, een vriendin die in een plaatselijk weeshuis werkt, naar de kapper. Op de weg naar de kapper heeft de fox het begeven. Hij wilde niet meer vooruit. Hij was al eens eerder stil gevallen, maar dit klonk toch iets erger. Jan is ons onmiddellijk komen halen en heeft de fox de volgende dag naar de garage gebracht. De fox die niet meer wilde werken was echt een ramp. Voor ons dagelijks leven waren we een deel van onze vrijheid ineens kwijt, maar dat was niet het ergste. Hoe moeten we op maandag naar school geraken?! Jan liet blijken dat het probleem waarschijnlijk niet direct zal opgelost worden dus we moesten wel een oplossing vinden. Ik heb naar heel wat mensen gebeld en gestuurd, maar kreeg niet direct een oplossing. Het hele weekend heb ik slecht geslapen van de stress. We konden als het niet anders kon een taxi bestellen, maar als we dat wekelijks zouden moeten doen, dan zou ons dat heel wat geld kosten. Op zondagavond kwam alles uiteindelijk toch nog goed. De directeur had een leerkracht gevonden die ons thuis kon komen ophalen en ons naar school kan voeren. Op dinsdag kregen we het nieuws dat de fox toch even in de garage ging blijven en dat Jan nog niks specifieks over de fox heeft gehoord. Samen met dat nieuws kon Jan ook nog iets anders vertellen. Iets toch een beetje leuker was. Blijkbaar zijne de slechte wifi beu en gaan ze een nieuwe provider zoeken. Met wat geluk heb ik over een week (twee weken in Zuid-Afrikaanse tijd) terug wifi thuis. 02/03/2019
|
STAREN NAAR DE MELKWEG EN AFSCHEID NEMEN VAN TRUIIk ben dit weekend naar Clarens geweest. Wat een mooie omgeving. Het was echt adem benemend om door zo’n landschap te rijden. De rit duurde 3,5u en was in alle opzichten veel aangenamer dan de rit naar Pilanesberg. We zijn niet toegekomen in het donker, het was nog net licht en we zijn dan in een kleine pizzeria gaan eten. Een beetje later zijn we naar Golden Gate National Park gegaan. Een beetje voorbij de ingang was de receptie en toen we vroegen waar onze residentie was, zei de man dat het ergens 6 of 7 kilometer verderop lag. We keken elkaar aan met open gestrekte ogen. We zijn door het park beginnen rijden en hebben alle bordjes gevolgd richting onze residentie. Er was echter gigantisch veel regen aan het vallen op het moment dat we naar ons huisje in het park wilden rijden. We beseften pas achteraf dat de route naar ons huisje eigenlijk een afgelegen safari route was. Op een bepaald moment gingen we van de baan en reden we recht door grasvelden rond de voet van een heuvel en uiteindelijk omhoog op de heuvel. Zeker in die gietende regen heb ik echt wel de schrik van mijn leven op gedaan. Eenmaal gezellig in ons huisje op de top van de heuvel hebben we nog even Time’s Up gespeeld en daarna gaan slapen. In de ochtend had iedereen zijn wekker gezet om de zonsopgang te gaan bekijken. We zaten allemaal met dikke dekens rond ons op het terrasje want het was zeer fris, maar wat we 3 minuten later zagen gaan we nooit meer vergeten. Valleien, heuvels, bomen en graslanden zo ver als het oog reikt die in 5 seconde tijd worden overgoten met de eerste zonnestralen van de dag. Het was een moment waar je tranen van in je ogen krijgt.
Na een stevig ontbijt zijn we naar het centrum van Clarens getrokken om te gaan raften. We werden opgepikt door een pick-up en zijn dan naar een rivier gereden 5 km verderop. We hebben een kwartiertje uitleg en instructie gehad en zijn daarna op de rivier gegaan met een raftbootje. De eerste kilometer was best wel saai en vermoeiend omdat er niet veel gebeurde, maar eenmaal dat gepasseerd was zijn we van de ene in de andere rivierversnelling gegaan. Het water was een beetje koud, maar dat woog niet op tegen de kick van het raften. Na ons avontuur op de rivier zijn we gin gaan drinken in een brouwerij waar ze hun eigen gin maken. Als je ooit eens in de buurt bent van Clarens moet je de gin-bar echt eens proberen. Beste gin die ik ooit heb gedronken. Er was ook een plaatselijk bierfestival bezig, maar we zijn jammer genoeg niet aan tickets geraakt. Dat was achteraf helemaal niet erg, want wat we in de avond hebben gezien was meer waard dan alle festivals bij elkaar. Na van de zonsondergang te hebben genoten, zijn we een eindje verderop in het donker gaan liggen op de heuvel. Je kan je niet voorstellen hoeveel sterren ik toen heb gezien. Een heldere nacht met sterren thuis is niks vergeleken met de hoeveelheid sterren die je daar kan zien. Beter nog zelfs, we konden de melkweg zien. Het was als een doorzichtig wit gordijn dan als een strook over de sterrenhemel gedrapeerd lag. Het leuke was dat je het beeld niet kon vastleggen met je smartphone en dus werd verplicht om van op de eerste rij te genieten van een sterrenhemel die meer licht geeft dan de volle maan. We hebben allemaal genoten van ons weekend in Clarens, maar op de weg terug naar huis begon het tot ons door te dringen dat de laatste uren in Zuid-Afrika voor trui waren aangebroken. Eenmaal terug thuis heeft ze nog de laatste dingen in haar valies gestoken en zijn we naar de luchthaven gereden. Uiteindelijk hebben we maar 3 weken met elkaar doorgebracht, maar in die drie weken zijn we zo dicht naar elkaar gegroeid dat het een lastig afscheid was. Drie weken lang zijn we samen mottig geweest in de ochtend en samen op schok gegaan in Bloem. Het gaat vreemd zijn om nu opeens geen buur meer te hebben. 25/03/2019
|
EEN WEEK VOL UITZONDERLIJKE DAGENAlweer een lesweek achter de rug. Deze week was chaotischer dan je zou verwachten op school. Op maandag werd ik uit de klas gehaald door de directeur voor een onverwacht bezoek van het departement van onderwijs. De directeur stuurde mij naar zijn kantoor en achter de deur zat een vrouw gekleed in fel rood. Ze zag er heel formeel uit. Het voelde alsof ik op het matje geroepen werd. Pas wanneer de vrouw mij begroette met een vriendelijke lach en een knuffel was ik terug wat op mijn gemak. Ze stelde heel droog een aantal vragen over onze stage en noteerde een aantal dingen neer waarvan ik dacht dat het departement al op de hoogte was. Na een halfuur in het gesprek echter, voelde het alsof mijn lesgeven werd beoordeeld door iemand die zelf nooit voor een klas heeft gestaan. Na nog een korte babbel achteraf zei de vrouw later op de dag nog eens in de klas te komen kijken, maar is nooit komen opdagen. Ik veronderstel dat ze later nog wel eens zal binnenspringen.
Dinsdag was veruit de normaalste dag van de week, niet veel speciaals buiten een paar kinderen die wat rumoerig waren bij de Engelse les. Op woensdag hoefden we niet naar school. Ik heb de uitleg van de directeur niet 100% begrepen, maar wat ik er uit kon afleiden was dat de kinderen niet naar school gingen komen omdat de leerkrachten om de een of andere reden afwezig zouden zijn. Hij vulde zijn uitleg dan nog verder aan dat hij het onverantwoord zou vinden als we zouden komen opdagen. Toen we op donderdag ochtend het kantoor van de directeur binnenkwamen, kregen we direct een storm aan informatie. Blijkbaar kwam het departement weeral op bezoek, maar deze keer waren ze met vier. Een forse man die de groep leek te leiden en drie vrouwen. Tijdens het gesprek hebben we weer gepraat over wat we hier kwamen doen, maar even later evolueerde het gesprek naar veel interessantere onderwerpen. Ik heb toen vooral met de oudste vrouw van de drie gesproken. We hebben het Belgisch onderwijs systeem vergeleken met het Zuid-Afrikaans en zijn tot heel wat conclusies gekomen. Een eerste was dat het curriculum in Zuid-Afrika even goed is als het Belgisch curriculum, maar dat de uitvoering en de opleiding van sommige leerkrachten soms niet voldoende is. Meer specifiek nog, volgens bepaalde wetgeving ben je gekwalificeerd om in Grade R te staan als je een diploma hebt voor foundation fase (Grade 1, 2 & 3), maar in de praktijk lijkt dit lang niet voldoende te zijn. We hebben zo denk ik twee uur lang gepraat over het onderwijs en wat de noden hier in Zuid-Afrika zijn. Uiteindelijk vroeg de vrouw of ik een verslag van de stage wilde schrijven en dat wilde doorsturen naar haar. Als ik alles heb bereikt op deze stage wat ik wilde bereiken, ga ik dat met veel plezier doen. Voor vrijdag had ik kleren klaar gelegd die wit of rood waren, want die dag werd de dag van de liefde gevierd en was iedereen in het rood en wit naar school gekomen. Die dag gingen de gewone lessen niet door. In plaats daarvan werd er gezongen, gefeest, gebeden, bedankt en gegeten. Het was een prachtige dag. Ik heb het wat op me af laten komen en heb gelachen samen met de kinderen die aan het genieten waren van deze dag. Vanavond vertrekken we naar Clarens en ik ga rijden. Het is voor de eerste keer dat ik een langere afstand ga afleggen aan de linker kant van de weg. 22/02/2019
|
DE EERSTE LESWEEKDe eerste echte lesweek zit er op. Amai, dat was toch net iets heftiger dan ik had voorspeld. Ik had mij verwacht aan een heleboel struikelblokken, maar niet dat ze zo groot waren. Het gaat van organisatie van het klasmateriaal tot mijn weg vinden in het in toom houden van 48 kinderen. Het moeilijkste vond ik om duidelijk te maken wat ik bedoelde tijdens mijn instructie. Mijn lessen zijn in tegenstelling tot de lessen van de klasmentor 100% in het Engels. Na deze eerste week heb ik al een gigantisch niveauverschil gemerkt tussen de kinderen. Vakinhoudelijk heb ik nog niet zo veel verschillen opgemerkt omdat ik zo intensief bezig ben met het overbrengen van een les in een andere taal. Het gebeurt heel vaak dat ik 10 minuten bezig ben om bij elk kind apart te tonen waar in het boek ik wil ze een oefening moeten maken en hoe ze die moeten oplossen. De sterke begrijpen de oefening meestal wel, maar bij de middenmoot en echt zwakke kinderen moet ik hun hand vastnemen met hun potlood in en de oefening deels samen oplossen want alles verbaal in het Engels terug uitwerken werkt niet.
Het is mij echt al heel duidelijk geworden dat ik heel sterk de focus op het Engels ga leggen. Ik ga proberen om een aantal strategieën en methodes te ontwikkelen om hun niveau wat omhoog te krijgen zodat ik meer variatie in de lessen kan aanbrengen want momenteel voel ik mij redelijk beperkt in het lesgeven. In mijn sociaal leven hier is er ook al heel wat gebeurd. Op vrijdag heb ik een collega tegengekomen die haar verjaardag gevierd heeft. Super leuk om collega’s van op school ook eens in een andere setting te zien. Op zaterdag hebben ik samen met Jasmine en Trui een braai gehouden. Het was super gezellig, maar zo rond 22u ben ik een beetje lomp geweest. Ik was achter de hond aan het lopen in het donker en was vergeten dat ik over een opstapje moest voor ik de tuin binnenwandel. Mijn beide grote tenen zijn blijven haperen, ik ben frontaal gevallen en mijn tenen zijn instant beginnen bloeden. Ondertussen gaat het al veel beter. De wonden zijn heel mooi aan het genezen en het zag er in het begin erger uit dan het eigenlijk was. Volgende week staat er ook al weer heel wat op de agenda. Het is donderdag de laatste braai samen met Trui voor ze vertrekt en in het weekend gaan we naar Clarens gaan. Ik zal zeker genoeg te vertellen hebben. 14/02/2019
|
DE CONFRONTATIE IN PILANESBERGMomenteel heb ik niet veel nieuws te vertellen. Ik ben dit weekend naar Pilanesberg geweest en ik heb onderweg ondervonden hoe klein België eigenlijk wel niet is. We hebben een dikke 550 km gereisd en in Zuid-Afrikaanse normen is dit echt niet ver. Ik hoor mezelf een jaar geleden nog klagen dat het een lange afstand is om van Brugge naar gent te rijden over de E40. Dat ga ik vanaf nu dus nooit meer doen. Vanaf ga ik met veel plezier naar Limburg kunnen afreizen.
Verder ben ik voor het eerst echt geconfronteerd met extreme armoede. Hier in Bloemfontein doe ik stage in de buurt van de townships (sloppenwijken) maar in vergelijking met de hutjes gemaakt van paletten die ik onderweg heb gezien, vallen de sloppenwijken die ik al in Bloemfontein ben tegengekomen nog mee. Uiteindelijk nog even erg, maar de meeste huizen waren toch al gebouwd met bakstenen en leken voorzien te zijn van elektriciteit en water. Het was vooral confronterend toen ik een halve kilometer verder door de beveiligde ingang van een hotel reed en in “luxe” terecht kwam. Ik heb altijd al gehoord dat de kloof tussen arm en rijk groot is, maar nu kan ik mij echt voorstellen hoe groot die kloof is. Buiten de Armoede die zeer erg is, hebben we ook heel wat leuke dingen gedaan in Pilanesberg. We hebben de parkrun gedaan, we hebben een prachtige safari gedaan waar we witte neushoorns hebben zien vechten en we hebben een groot golven-zwembad bezocht. 10/02/2019
|
LINKS IS HET NIEUWE RECHTSJe gaat nooit raden wat ik vandaag heb gedaan. Ik heb door Bloemfontein gereden met een Volkswagen Fox die ouder is dan mij. De zetel staat niet goed vast en je moet gentle zijn met de eerste versnelling, maar de auto heeft ons wel overal naar toe kunnen brengen. Wist je trouwen dat dat de auto’s hier net als in Groot Brittannië zijn? Je zit als bestuurder aan de andere kant en je moet links rijden. Toch wel een hele aanpassing, maar na een aantal kilometer kon ik er mee overweg.
Ik zou jullie ook graag voorstellen aan Gaston Krekel. Op dag één is er een krekel in onze badkamer terecht gekomen. we kunnen hem niet vinden, maar af en toe maakt hij wel een wat lawaai. Soms wel eens op een ongewenst uur, maar ik heb er momenteel geen probleem meer mee dat we een extra kamergenoot hebben. Als Gaston kan vinden zet ik hier zeker een foto van hem. Verder was onze dag best rustig. We zijn naar het shoppingcenter geweest voor wat boodschappen en hebben daar boeken gezien waar ze met prachtige tekeningen sprookjes in het Engels vertellen. Naast die boeken lag er een hele collectie van Ronald Dahl. Ik zou het nog eens wat extra moeten onderzoeken, maar ik ben er zo goed als zeker van dat voorlezen en lezen in het Engels heel veel voordelen heeft voor Het Engels in de klas. Ik denk dat ik op het spoor van een eerste project zit. 07/02/2019
|
ZUID-AFRIKAANSE GEDRAGSREGELSIk had beloofd om verder te gaan op de woorden die ik in het Sesotho heb geleerd. Voor ik ze aan jullie uitleg moet je weten dat er in Zuid-Afrika andere vormen van beschaafdheid zijn. Op sommige vlakken heel anders dan wij gewoon zijn. Ergens ben ik er wel jaloers op. Ik leef nu al enkele dagen met deze gewoontes en als ik er over nadenk zijn Europeanen eigenlijk echt heel “onbeschoft”.
Ik zal een voorbeeld geven. Beeld je in dat je door de winkel loopt en je bent opzoek naar de eitjes, maar je kan ze niet vinden. Als je een winkelbediende om hulp wil vragen moet je EERST “Hallo, hoe gaat het met jou?” Daarna zullen ze antwoorden met “Goed, hoe gaat het met jou?”, dan kan je zelf ook nog antwoorden met “Goed.” Pas wanneer dit is uitgesproken mag je vragen waar je de eitjes kan vinden. Het lijkt heel omslachtig en misschien zelf onnodig, maar geloof me, het maakt je dag zo veel beter. Als je dit doet zullen soms zelfs helemaal meelopen en de beste eitjes in je winkelkar leggen. Het is ook de perfecte gesprekstarter. Je valt direct met elkaar in gesprek en je zal je nooit vervelen. Je kan het een beetje zien als chauffeurs van lijnbussen die onder de baan naar elkaar zwaaien, maar jij bent eigenlijk de chauffeur en je zegt hallo tegen de hele wereld. Met Engels kom je hier al heel ver, maar als je echt appreciatie van de locals wil moet je deze formaliteiten in het Sotho zeggen. Je gaat nog zo je best kunnen doen om het uit te spreken, maar sommige lettercombinaties hebben een bepaalde uitspraak en die kan je nooit weten zonder het te horen. De directeur van de school gaat ons elke dag ondervragen en een aantal woorden toevoegen. Ik ben benieuwd hoe veel ik van Sotho ga kennen aan het einde van mijn stage. Greetings Hello! = Dumelang How are you? = Le phela jwaang Verry well/good. = Hamonate Bye! = Solang Hantle For in the classroom Keep Quiet = Tholang Listen = Mamelang Monday = Mantaha Tuesday = Labobedi Wednesday = Laboraro Thursday = Labone Friday = Labohlano One = nngwe Two = Pedi Three = Tharo Four = nne Five = Hlano 06/02/19
|
ALLEMAAL NIEUWE MENSENGisteren heb ik heel wat internationals leren kennen. Trui heeft ons meegenomen naar een plaatselijke bar en ondertussen zitten we al in een chatgroep met allemaal locals en internationals. Een sociaal leven zal ik hier dus zeker hebben. Vanavond gaan we eens Mexicaans gaan eten. Ik ben benieuwd!
Vandaag was ook onze eerste stagedag. Het was een heel spannende ervaring. De VVOB heeft ons meegenomen naar het departement van onderwijs en van daaruit zijn we naar de stageschool gegaan. De directeur is een heel jong, spontaan en heeft het beste voor met zijn leerlingen. De directeur wist blijkbaar niet dat wij daar 3 maanden stage gingen lopen, maar dat was allemaal geen probleem. Het leerkrachtenteam heeft ons met open armen ontvangen. Ik heb in de klas al heel wat dingen gezien die ik heel interessant vind. Ik heb nu geobserveerd in Grade 1. Verglijkbaar met het eerste leerjaar. Hier is het schooljaar pas begonnen in januari dus de kindjes waren nog heel druk bezig met de letters te leren. Voor de leerkrachten die meelezen moet je eens goed kijken naar de foto’s hier naast. Ik heb een taalles Engels meegemaakt en ze waren toen bezig met het verschil tussen de letters b en d. Ze waren heel hard aan het oefenen op visuele discriminatie en auditieve herkenning. Ik vond het heel leuk om zo veel gelijkenissen van onze Belgische taallessen te zien. Verder hebben zij ook taallessen in 2 talen. De onderwijstaal is Engels terwijl heel veel kinderen thuis Sesotho spreken. Om deze taal ook te onderhouden krijgen de kinderen taallessen in hun moedertaal aangeboden. Ik heb in de werkboeken vergelijkbare werkblaadjes teruggevonden in het Engels én in het Sesotho. Sotho is echt een heel mooie taal, maar wel zeer moeilijk. De directeur heeft mij wat woorden aangeleerd in Sotho en hoe we deze moeten gebruiken in conversaties. Ik zal de woorden een andere keer meegeven want er schuilt een hele culturele uitleg achter en ik wil ze zelf eerst wat leren gebruiken voor ik kan uitleggen hoe je ze gebruikt. 05/02/2019
|
DE EERSTE URENAmai, waar moet ik beginnen. Ik ben nog maar een paar uur in Zuid-Afrika en ik heb al heel wat te vertellen. Ik zal beginnen bij Schiphol.
Ik was toch een beetje emotioneel geworden bij het afscheid. Na de laatste traantjes ben ik samen met Jasmine vertrokken naar Londen om daar het vliegtuig te nemen naar Johannesburg. Ik had een groot vliegtuig verwacht, maar nooit een A380. Zo’n Airbus A380 is werkelijk een vliegende mastodont. Heel aangenaam om in te vliegen en het is er echt heel stil. Normaal moet je een hele vlucht lang het lawaai van de motoren verdragen maar in dit vliegtuig kon ik mensen van vijf rijen verder horen snurken. Eenmaal in Johannesburg was het even wat stressen omdat we door Customs moesten, bagage oppikken en opnieuw inchecken voor de volgende domestic flight. En dat in een uurtje tijd. Toen we uiteindelijk door customs zijn geraakt, zijn we direct richting de snel-balie gegaan om opnieuw in te checken. Voor ik het goed en wel wist, had iemand mijn trolley in handen en nam hij mij en Jasmine mee uit de afgesloten omgeving van de luchthaven om helemaal van vooraf aan te gaan inchecken. Normaal kon ik naar een snel-balie gaan om zo gemakkelijk en snel naar de volgende vlucht te stappen. Een vriendin had mij op voorhand gewaarschuwd, maar ik heb me in alle stress toch laten vangen. Ik was toen een klein beetje boos op mezelf, maar het is dan wel goed gekomen. We zijn na nog een vluchtje van 40 minuten aangekomen in Bloemfontein. Ondertussen zitten we al bij Jan en Sanette thuis. Super vriendelijke locals waar wij de komende drie maanden gaan verblijven. Ze hebben Jasmine en mij direct uitgenodigd voor een echte Zuid-Afrikaanse braai. (Dat is Afrikaans voor barbecue.) Het laatste hoogtepunt van onze dag was onze ontmoeting met Trui. Een leuke, spontane studente uit België die ons vanavond al direct gaat meenemen op sleeptouw en ons aan Bloemfontein gaat introduceren. 03/02/2019
|
WELKOMWelkom op mijn persoonlijke blog! Hier ga je al mijn avonturen kunnen volgen. Ik ga drie maanden alles van mezelf geven en zo veel mogelijk proberen neerschrijven. Op dit moment is het nog 5 dagen tot mijn vertrek. De vlinders beginnen al wat rond te vliegen in mijn buik. Alles is klaar, nu is het enkel nog een paar dagen aftellen.
28/01/2019
|